ภูบักได ตอนที่ 1

ชมรมส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนปลาบ่า ต.ท่าศาลา อ.ภูเรือ จ.เลย
“ภูบักได”สถานที่ที่หลายคนอยากจะไป แต่ก็ไปไม่ถึง...ผมก็เช่นกัน!!!O_o!

ถ้าจะกล่าวถึงสถานที่ท่องเที่ยวของจังหวัดเลย เราอาจจะเคยได้ยินชื่อ “ภูหลวง”ซึ่งถือเป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าที่กว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์มากๆของประเทศก็ว่าได้ โดยสถานที่ที่ผมจะพาท่านทั้งหลายไปชมในวันนี้ก็เป็นหนึ่งในเศษเสี้ยวของฝั่งตะวันตกของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวงที่ชาวบ้านขนานนามว่า “ภูบักได”

การเดินทางไปยัง “ภูบักได”

เราจะใช้เส้นทาง จังหวัดเลย-อำเภอภูเรือ โดยเมื่อเราเดินทางมาถึงยังอำเภอภูเรือแล้วนั้น เราจะใช้เส้นทางมุ่งหน้าไปทิศใต้ เพื่อเข้าสู่ศูนย์วิจัยและพัฒนาการเกษตรที่สูงเลย ซึ่งอยากบอกว่าหน้าหนาวของที่นี่ หนาวระดับติดลบเลยนะครับ (ปล.แต่ยังไม่ต้องไปถึงนู่น นะจ๊ะ ไว้รอบหน้าจะพาไป) เดินทางเข้าสู่หมู่บ้านที่มีชื่อว่า “บ้านกลาง” หมู่บ้านต้นทางของการเดินทางในครั้งนี้

การเดินทางขึ้นภูเขาที่มีชื่อว่า “ภูบักได”

ไม่สามารถที่จะเอารถธรรมดาๆขับขี่ไปได้ เนื่องจากเส้นทางเป็นพื้นที่ลาดชัน จึงมีรถที่ชาวบ้านในพื้นที่ขนานนามว่า “รถซิ่ง”(มันซิ่งจริงๆนะ) ไว้บริการนักท่องเที่ยว แต่สำหรับการเดินทางของผมในครั้งนี้ ผมใช้การเดินทางในลักษณะของกลุ่มออฟโรด ซึ่งใช้รถยนต์ที่มีศักยภาพสูง พอที่จะเข้าสู่เส้นทางอันโหดร้ายนี้ได้(พูดเว่อไปนิดส์) เอาเป็นว่าผมจะพยายามนำเสนอเส้นทางที่คนทั่วไปเขาไม่ค่อยไปก็แล้วกันนะครับ เพื่อเปลี่ยนรสชาติในการรับชมของท่านให้มีความตื่นเต้นมากขึ้น ซึ่งภาษาบ้านผมเรียกว่า “งึด” นั้นเอง

ความสวยงามระหว่างการเดินทาง


หลังจากเดินทางฝ่าฟันดงฝุ่น ห่าหลุมและความมึนงง บวกกับตับไตไส้พุงที่แทบจะไหลมารวมกัน เนื่องจากเส้นทางอันโหดร้าย และแล้วเราก็มาถึงจุดพักของเจ้าหน้าที่อุทยานฯหรือจุดสังเกตการณ์ไฟป่า ณ “ภูบักได” วิวรอบทิศทางของที่นี่ ทำให้ความทรมานจากการเดินทางหายเป็นปลิดทิ้งกันเลยทีเดียว ผมอยากจะบอกว่า “มันงดงามมาก”นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า “ทะเลภูเขา”
ฟินเว่อ..........

ความสวยงามที่รอคอยการกลับมา


แต่มันเป็นเรื่องที่เศร้า และต้องผิดหวังเล็กน้อย เพราะผมไปไม่ถึงจุดสูงสุดของ“ภูบักได”เนื่องจากเวลาอันจำกัด ทำให้ต้องเดินทางกลับ แล้วก็เป็นไปอย่างที่คิดครับพี่น้อง ระหว่างการเดินทางกลับ ท้องฟ้าก็มืดซะแล้ว ตอนเดินทางขึ้น “ภูบักได” ว่าน่ากลัวแล้วตอนลงแบบมืดๆ มีแต่แสงไฟจากไฟหน้ารถ มันจะน่ากลัวขนาดไหน คิดเอาครับ

ผมคิดไว้ว่าสักวัน ผมจะต้องเดินทางไปจนถึงจุดสูงสุดของ
“ภูบักได” ให้ได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงวันนั้น ผมจะนำมาให้ทุกท่านได้รับชมกันอย่างจุใจ สุดมัน ตื่นเต้น เพราะรอบหน้าคงจะเป็นลักษณะภาพเคลื่อนไหวกันเลยทีเดียวเชียว

สุดท้ายนี้ขอฝากไปยังทุกท่านที่ชอบท่องเที่ยวธรรมชาติ คือการศึกษาและอนุรักษ์ธรรมชาติให้เขาได้คงอยู่อย่างเดิมและเช่นเดิม ตลอดไป